2013:
Hoewel door de titel voor mijn vierde blog mensen misschien op het verkeerde been zet, wordt het toch tijd voor Heavy Metal…
Omdat ik de teloorgang van de staalindustrie in het Zuidoostelijk deel van België fotografisch gemist heb, was deze fabriek -voor mij- de eerste kennismaking met Zware Metaal industrie.
Deze locatie is in de wereld van de urbex-fotografie inmiddels al meer dan bekend. Velen hebben een haat-liefde verhouding met deze locatie, omdat het uiteindelijk vaak net niet gelukte om in de productiehallen te komen. Inmiddels heeft het (metaal) dievengilde de locatie ook al ontdekt en is de bewaking ook weer behoorlijk opgevoerd.
Op weg van- en naar andere locaties, werd heavy Metal eigenlijk steevast meegenomen om te kijken of er een mogelijkheid was om in de fabriek te komen. Intensieve bewaking, destijds kennelijk nog aangestuurd door een camerasysteem (of door voetafdrukken in de sneeuw), zorgde ervoor dat in de fabriekshallen komen nagenoeg onmogelijk was.
Tot het moment in het vroege voorjaar van 2013 was het slechts een enkeling gelukt om ongezien in en uit de fabriek te komen. Wij kozen voor een feestdag in België om ons geluk te wagen, maar wisten ook dat er sinds kort begonnen was met de aanleg van twee tot drie rollen Nato-prikkeldraad om de omheining van het terrein.
Nadat we de auto geparkeerd hadden, pakten we onze spullen en liepen we in de richting van de fabriek. Via een wandelpad kwamen we bij een stuk omheining dat gewoon weg geknipt was en juist op die plek hadden de werknemers, die verantwoordelijk waren voor het leggen van de rollen concertina draad, hadden juist voor die plek de werkdag ten einde. Een walk-inn? Het leek te mooi voor woorden en we waagden ons het terrein op.
In die tijd stonden er nog torpedo-wagons op het terrein en zo snel we konden renden we richting die wagons om even de zaak in ogenschouw te nemen. Het leek rustig en er was niets of niemand te zien op het terrein. De dome-camera’s, die op alle strategische punten hangen, gaven een beetje een unheimisch gevoel, maar we besloten de gok te wagen en een ingang naar de fabriekshal te zoeken. Die werd eigenlijk best snel gevonden en op het moment dat anderen hun statief uitpakten, kreeg ik het Spaans benauwd en realiseerde me, dat ik in mijn enthousiasme, mijn statief in de auto had laten liggen. Zelden heb ik zo gebaald, tijdens een urbex-toer als toen. De locatie die ik al zo lang wilde bezoeken, eindelijk binnen en nog niets. Terug gaan om het statief te halen was mij te risicovol en later zou blijken dat dit niet voor niets was.
Ik maakte er maar het beste van en probeerde een paar shots binnen te maken, maar dat was met de camera die ik toen had, niet echt een optie. De ISO-waarde zou ik daarvoor zo hoog moeten zetten, dat de kleurruis teveel zou worden voor mijn eigen kwaliteitsbeleving.
Wie ooit foto’s op mijn website bekeken heeft, weet dat ik ook heel veel foto’s plaats die op het gebied van compositie vaak het nodige missen. Bij het fotograferen van een verlaten locatie is de compositie vaak ondergeschikt aan het verhaal dat de foto moet vertellen. Mijn motto bij fotografie is ook: “Explore to conserve”. Tijdens het verkennen of bezoeken van een locatie, maak ik foto’s en in tegenstelling tot veel andere mensen die deze hobby beoefenen, publiceer ik ook foto’s die eigenlijk niet mooi zijn, maar wel iets vertellen over de locatie.
Zonder statief over een locatie lopen, dwingt je ook naar andere objecten en plaatsen te kijken. In dat opzicht was het dus wel een uitdaging. Om binnen foto’s te maken die nog enigszins het kijken waard zijn, moest ik gebruik maken van alternatieve statieven, maar het dwong mij ook om me weer buiten de fabriekshal te begeven, waar ook de bewaking rondreed.
Nadat we een uurtje of twee rondgelopen hadden, besloten we dat het genoeg was geweest. We hadden nog wel wat uurtjes kunnen rondlopen, maar we zagen ook wel heel vaak een wit bestelautootje over het terrein rijden en we wisten dat die auto’s in gebruik waren bij G4S.
Via dezelfde weg zoals we de hallen binnen kwamen, gingen we naar buiten. Er was nog één stuk open terrein waar we overheen moesten om het terrein weer te verlaten en net toen we begonnen aan de oversteek van dat terrein, zagen we in de verte een witte bestelauto die in onze richting reed. Rennen! Net nadat we door de opengeknipte draad weer het terrein af waren, stond de bestelauto bovenaan het talud. We zagen dat een bewaker uit de auto stapte en hoorde hem nog wat roepen. Snel terug naar de auto, spullen inladen en wegwezen. Deze foto’s hadden we en die zou ons niemand meer afnemen.
2014:
De tijd verstreek en Heavy Metal begon toch weer te knagen, vooral het feit dat ik binnen te weinig had kunnen vastleggen. Met mijn vaste maatje, die wat leeftijd betreft mijn zoon zou kunnen zijn, maar met wie ik dezelfde interesses in fotografie deel, besloten we een paar maanden later nog eens een poging te wagen.
Bewapend met rugzak, statief en iets om over de concertina-draad te komen, begonnen we het hekwerk te verkennen. De plek waar we eerst het terrein op en af kwamen, zat natuurlijk potdicht, maar na een tijdje door struikgewas en bramenstruiken gelopen te hebben, ontdekten we weer een groot gat in het hekwerk. De Concertina was daar zelfs weggeknipt, dus waagden we het erop. Nadat we een vijftien meter hoog en modderig talud opgekropen waren, hadden we een goed overzicht op het terrein. We zagen dat het terrein inmiddels veranderd was in een soort Fort Knox: niet alleen rond het hekwerk lag Concertina, maar ook rond de fabriek en voor alle bekende ingangen lagen twee of drie rollen, afhankelijk van de plek. Verder zagen en hoorden we dat er in de verte, op het terrein vrachtwagen en bulldozers aan het werk waren, kennelijk al begonnen met de sloop van kleinere bijgebouwen. De torpedowagons waren weg gehaald, bulldozers en allerlei andere zaken die eerst nog op het terrein stonden, waren weg. Het was echter duidelijk dat vanaf het punt waar wij stonden, het bedwingen van de rollen prikkeldraad teveel tijd zou kosten en het risico te groot was dat we gepakt zouden worden. Niet dat dit zo’n halszaak zou zijn, maar je probeert toch altijd te voorkomen dat je ofwel op een politiebureau belandt of weer van voren tot achter bevraagd wordt en je naam toch weer in een registratiesysteem terecht komt. Op zoek gaan naar een andere plek om het terrein op te komen, was onze enige optie, dus bliezen we daar de aftocht en begonnen aan onze grote wandeling rond het terrein. Na bijna drie uur waren we weer terug bij de auto om te constateren dat Heavy Metal voorlopig potdicht zat…
2015:
Ruim anderhalf jaar later doken er opeens foto’s op de website van Flickr op, van mensen waarvan ik wist dat die nog niet bij Heavy Metal geweest waren.
Één bericht later aan mijn vaste maatje en de afspraak voor een nieuwe poging was gemaakt
Korte tijd later zaten we weer in de auto richting Heavy Metal. Ik parkeerde de auto op dezelfde plek waar ik de andere keren ook geparkeerd had. We pakten onze spullen uit de auto en liepen richting de plek waar we al eerder naar binnen konden glippen. Er was weer een nieuw gat in de draad gemaakt, dus hoefden we weinig uit te halen om op het terrein te komen. De dag die we gekozen hadden, was een officiële feestdag in België, dus was er niemand aan het werk op het terrein. Omdat ik vooraf contact had opgenomen met één van de mensen die er geweest waren en die ik kende, wist ik waar we mogelijk binnen zouden kunnen komen, dus liepen we snel in die richting. De bewaking leek ook zondagsdienst te draaien, want ook die was niet te zien. Lopen, stoppen, kijken en weer verder lopen, totdat we bij de plek waren waar die anderen binnen waren gekomen.
Verdomme, de plek zat dicht: glimmende concertina en een stalen plaat scheidde ons van een mooie locatie om te fotograferen. Verder zoeken naar een mogelijkheid was het enige dat we konden doen. Uiteindelijk ontdekten we een plek waar binnenkomst op het eerste gezicht onmogelijk leek, maar na betere bestudering het eigenlijk een eitje was om in de fabriekshal te komen. We waren hier in ieder geval veilig voor de bewaking. Die mogen niet alleen fabriekshallen in die afgesloten zijn, dus eenmaal binnen, ben je veilig. Deze informatie is ooit eens door een urbexfotograaf die voor G4S werkt, op een forum bekend gemaakt, dus van die wetenschap maakten we dankbaar gebruik.
We hadden de hele dag uitgetrokken om deze locatie te verkennen en waren aangenaam verrast door het feit dat zelfs na al die jaren dat de fabriek ongebruikt was, het dievengilde hier nog niet toegeslagen had. De bewaking en de beveiliging bleek dus afdoende om metaaldieven weg te houden. Er zijn maar weinig locaties geweest waar ik meer foto’s maakte dan ik op die dag gemaakt heb en heb een selectie gemaakt om jullie een indruk van de fabriek te geven:
Inmiddels zijn er weer 2,5 jaar verstreken en bestaat de locatie nog steeds, maar na mijn laatste trip, ben ik niet meer wezen kijken hoe de situatie momenteel is. Tijdens de laatste verkenning werd ook duidelijk dat het vastleggen van de bijgebouwen en andere zaken, niet voor niets geweest was, want de meesten zaken die ik toen fotografeerde, bleken inmiddels gesloopt of afgevoerd.
Van anderen weet ik dat inmiddels het dievengilde ook in deze fabriek is weten binnen te dringen en dat er dus de nodige gestripte kabels liggen.
Het is inmiddels ook duidelijk dat de fabriek niet meer open zal gaan omdat de rest van de warme productielijn ook stil ligt. Na sluiting van de fabriek gloorde er nog even hoop toen een overnamekandidaat uit het Verre Oosten zich meldde. Hierop werden verschillende productielijnen in de fabriek nog helemaal gerenoveerd en aangepast aan de eisen van de tijd. Nadat een delegatie uit het Verre Oosten de hele lijn bekeken had, zagen ze toch af van overname.
Ondanks dat de fabriek nooit meer gebruikt zal worden, is de bewaking en beveiliging van het terrein weer behoorlijk opgeschroeft, maar ook dat kost geld. Ervaring leert dat het een kwestie van tijd is, dat dit teveel geld kost en uiteindelijk weer tot een minimum teruggebracht wordt, dat nodig is om aansprakelijkheid bij ongevallen op het terrein te ontlopen.
Mocht je een indruk willen krijgen hoe het er in een dergelijke fabriek aan toe gaat als deze nog produceert, kijk dan eens op mijn website, bij de reportage van ArcelorMittal Gent wil je alle foto's in hoge resolutie bekijken, dan kan: Heavy Metal (2013) en Heavy Metal 2015.